صد و چهل و هفت

باید متن پروپوزالمو تحویل بدم، درحالی که سه صفحش بیشتر حاضر نیست و بقیه اش لازمه که عمیقا ادیت بشه.

باید مستندات کار بهمنم رو خلاصه کنم و گزارشش رو آماده کنم.‌.‌.

باید سر رسید قهوه ایمو ورق بزنم، مهم هاشو جدا کنم و بقیه شو بندازم دور. مهم هاش؟ فکر و خیال های لحظه ای که گوشه کنارش نوشتم.

عوضش چیکار میکنم؟ کتابه کنار دستمه، هر ده دقیقه یه بار صفحه ی اولشو نگاه میکنم، با دو کلمه و شیش حرف سبک میشم و بالا میرم تا کله ام به سقف بخوره و بدجوری به زمین بکوبتم، گیجیمو راست و ریس میکنم تا ده دقیقه بعد